Ik zit tegenover Annemie Kooistra (27), werkzaam op het Regionaal Service Center van de politie. Zij is in 2019 in dienst gekomen met maar één doel: ze wil opgeleid worden tot politieagent. De selectieprocedure is enkele maanden geleden gestart en er moet nog één horde worden genomen: de medische keuring. Annemie spreekt vrijuit over haar ambities. In ieder gesprek vertelt zij vol overtuiging over haar doel. Vorige week is ze geslaagd voor de sporttest en het bracht haar in een enorme jubelstemming. En terecht. Ook de collega’s op het RSC leven intens met haar mee. Binnenkort gaat ze ons verlaten, dus tijd om met haar in gesprek te gaan onder het genot van een donut.
 
Men hoeft slechts goed te willen om alles te bereiken, wat bepaald niet onmogelijk is.
- Fénelon

Als je de collega’s vraagt wie Annemie is, dan zijn dit de meest voorkomende antwoorden: Annemie is erg ambitieus en gebrand op dat ene plekje op de horizon. Ze heeft daar alles voor over. Annemie is een altijd behulpzame collega, die houdt van gezelligheid, een wijntje en een feestje.

Persoonlijke groei
Annemie is al van jongs af aan geïnteresseerd in de politie, vooral door de avonturen van Dagobert Duck en de zware jongens (kijk hier). ‘Ik heb ik de kans gegrepen om bij de politie te werken. Nog steeds kijk ik iedere vrijdag uit naar de Donald Duck. (Lachend) Als ik in die Donald Duck stond, had ik die zware jongens allang te pakken!’

Ik moest om 12:00 uur op de academie zijn voor de verificatietest. Hoe mijn dag zou worden ingedeeld, wist ik niet. Toen mijn groepje compleet was, zijn we gestart. Daarna volgende de sporttest… Best spannend.
- Annemie

Adrenaline
Annemie: ‘Werken met de collega’s op straat maakt voor mij het beeld compleet. Je straalt wat uit in het uniform. Ik wil mensen helpen als ze het echt nodig hebben. Bij het RSC ben je de voordeur van de politie en horen mensen alleen je stem. Op straat kan ik echt iets voor ze betekenen. Ik maak me wel zorgen over de kinderen die al op jonge leeftijd op het criminele pad belanden. Nu, in de corona-tijd, nemen jongeren niet altijd de juiste beslissing en raken van het rechte pad af. Het begint bij kleine criminaliteit en waar eindigt het? Hopelijk kan ik daar ook het verschil maken. Voor mij is de adrenaline het belangrijkste. Ik voel de adrenaline stijgen bij spoedmeldingen. Als ik aan de telefoon zo’n melding krijg, dan wil ik er naar toe! Natuurlijk weet ik niet wat ik aantref als ik bij die melding kom. Juist dat levert de spanning op. Ik ben niet zo van regelmaat en ritme en dat spreekt mij ook aan: geen dag is hetzelfde. Dat is de uitdaging want ik heb geen idee hoe mijn dag wordt afgesloten.’

De sporttest ging gelukkig hartstikke goed en ik hoorde gelijk dat ik door was. Nu was het wachten op de uitslag van de verificatietest. Je snapt wel dat ik aardig in de zenuwen zat, maar gelukkig kreeg ik snel het verlossende woord. Ik was door!
- Annemie

Terugkijkend
De meeste kandidaten beginnen hun opleiding op achttienjarige leeftijd. Annemie is ‘al’ 27. Als ze nu terugkijkt, wat hadden ze dan anders willen doen?
‘Ik had veel meer in mezelf moeten geloven. Ik kreeg op de basisschool al het stempel op mijn voorhoofd dat ik dom was. Ik nam dat ook mee naar het voortgezet onderwijs. Ik ging op een gegeven moment ook geloven dat ik dom was, terwijl mijn ouders bleven zeggen ‘je kunt het wél!’. Zij hebben me altijd ondersteund en waren er van overtuigd dat ik het wel in mijn mars had, maar ik liet de schoolresultaten juist verslonzen, omdat ik toch ‘dom’ was. Dat bleef mij lang achtervolgen. Ik heb een HBO studie gevolgd om mezelf te bewijzen dat ik niet dom ben. Ik had destijds gelijk de beslissing moeten nemen om te solliciteren. Terugkijkend had ik in mezelf moeten blijven geloven. Dat vertrouwen heb ik nu wel. Voor mij was die persoonlijke ontwikkeling erg belangrijk. Ik heb bij het najagen van mijn droom geleerd om meer op mezelf te vertrouwen en in mezelf te geloven. Dat is me gelukt.’

Ik ben met een hele grote glimlang de academie uitgelopen en ik heb de hele week die glimlach niet meer van mijn gezicht gekregen. Het voelt zo onwerkelijk dat ik zo dicht bij mijn droom ben. Ik ben zó blij!
- Annemie

Over haar huidige functie bij het RSC
Annemie is bijna twee jaar in dienst bij de politie en werkt op het RSC. ‘Het leukste is de diversiteit aan telefonische meldingen. Geen dag is hetzelfde en dat maakt het werk uitdagend en vooral niet saai. Het is een uitdaging om op elke vraag een antwoord te hebben. Onlangs luisterde een collega van het basisteam met mij mee. Zij had nog geen goed beeld van ons werk. Wat de basisteams zien, zijn terugbelverzoeken en later meldingen. Voorbeeld: Ik kreeg laatst een melding van een man met een mes. Ik aarzelde geen moment en verbond de melder door met de meldkamer. Vervolgens gingen de collega’s in blauw erop af. Deze collega’s zien alleen de melding van de meldkamer. Zij zien niet dat deze melding is aangenomen door het RSC, waarbij ik een korte uitvraag heb gedaan en vervolgens de melding heb doorgezet naar de meldkamer. Veel werk van het RSC blijft onbekend en vindt letterlijk achter de schermen plaats. Ik vindt het belangrijk dat er een compleet beeld komt van wat er bij het RSC binnenkomt. De helft van de organisatie heeft geen idee wat wij doen, en dat is erg jammer. We missen daardoor vaak het begrip en de waardering. Wat wel positief is dat de collega’s in blauw die wel een keer meeluisteren met ons, een heel ander beeld krijgen van ons werk. Laatst zei een collega: ‘ik wist niet dat jullie zoveel over je heen krijgen.’ Dat is misschien ook de kern van de boodschap: luister eens mee met het RSC en ervaar wat hier gebeurt.’

Annemie is erg enthousiast over de verbindende rol van Roy en Jan Wendel (operationeel experts. Red.): ‘zij doen er alles aan om de afdeling binnen de organisatie te promoten. Via Great Place to Work worden collega’s in blauw uitgenodigd om eens mee te komen kijken en luisteren’, aldus Annemie.

Advies aan sollicitanten
Voor sollicitanten heeft Annemie maar één advies: ‘Kijk op Internet, daar staan veel filmpjes over het werk van de politie. En kom eens een keer meekijken en meeluisteren, dat geeft een goed beeld.’

Eindstation
Is blauw op straat het eindstation voor Annemie? Er komt een volmondig ‘nee’ uit haar mond. ‘Ik wil me blijven ontwikkelen, of dat nu als OE is of bij de recherche, maakt niet veel uit. Misschien denk ik daar over tien of vijftien jaar wel anders over. Het mooie van deze organisatie is dat je hier nooit uitgeleerd raakt.’
Het enthousiasme waarmee Annemie haar verhaal vertelt, werkt aanstekelijk. Ze is super gemotiveerd en enthousiast en heeft een duidelijk doel voor ogen. Het spat dan ook van haar af. Fijn dat binnen de politieorganisatie mensen enthousiast mogen zijn over hun werk en ook de mogelijkheid krijgen om door te groeien naar een andere functie. Daarin spelen de OE’s ook een rol want ook zij stimuleren dat.
Annemie heeft een belangrijke boodschap voor ons allemaal: Zoek niet naar excuses om iets niet te doen. Je kent ze wel: ‘daar ben ik te oud voor, ik ben niet goed genoeg, wie zit er nu op mij te wachten en de meest voorkomende: morgen, ja morgen ga ik het écht doen!’
Toon lef, volg je hart en geloof in jezelf.
- Annemie

Roy Kleinlangevelsloo is één van de operationeel experts van het Regionaal Service Center in Enschede. Roy heeft Annemie begeleid in haar ambitie. ‘Toen ik hoorde dat Annemie de selectie had doorstaan was mijn eerste reactie: supertrots, goed gedaan en eigenlijk had ik niet anders verwacht (lachend).’

Netwerk
Natuurlijk heeft Annemie het uiteindelijk allemaal zelf moeten doen, toch is de rol van Roy erg waardevol geweest. ‘Ik heb haar in haar kracht gezet. Ik heb met Annemie gesproken over wat haar zo trekt in het werk als politievrouw. Ik heb een beeld van het werk geschetst en vervolgens haar geadviseerd om op ontdekkingsreis te gaan. Loop mee met diensten in blauw, loop mee met een officier van dienst en ontdek wat het werk inhoudt. Ik heb hiervoor ook gebruik gemaakt van mijn netwerk en haar in contact gebracht met interne collega’s die iets voor haar hebben kunnen doen. Natuurlijk heeft ze het uiteindelijk zelf gedaan en handig gebruik gemaakt van het netwerk. In die tijd zag ik haar groeien in haar enthousiasme en haar ambitie. Ze was en is heel erg bezig met het najagen van haar droom.’

Ontdekkingsreis
Roy stimuleert collega’s van RSC om zichzelf actief te ontwikkelen en gaat daarbij geen mogelijkheid uit de weg. ‘Ik heb geen lijstje van mogelijkheden en onmogelijkheden. Als een collega tegen mij zegt: dat lijkt me wel wat, dan zeg ik: ga het maar ontdekken. Neem mij daar in mee en als je wat nodig hebt, kom je bij mij op de lijn. Pak vooral zelf de regie want je bent regisseur van je eigen carrière. Kortom: ga op ontdekkingsreis.’
 
De nee’s zijn net zo belangrijk als de ja’s! Als het niet goed voelt, ergens…
Forget it, gewoon níet doen. Wees selectief voor jezelf.
- Ilse DeLange, in Collegetour

Spanningsveld
In het afgelopen jaar zijn hierdoor verschillende collega’s uitgevlogen naar een ander onderdeel van de organisatie. Ontstaat hierdoor geen spanningsveld omdat het RSC al onder grote werkdruk staat? ‘Natuurlijk kan ik ze vasthouden. Maar wat doet dat met de motivatie van de betrokken medewerker? En welk effect heeft dat op het team. Iedereen mag op ontdekkingsreis en als dat resulteert in het vertrek naar een ander onderdeel van de politie, dan is dat ook een aanwinst. We houden immers de collega aan boord.’

Sorry
Roy is nu 2,5 jaar aan boord. De collega’s zijn erg blij met hem als operationeel expert en dragen dat ook uit. Hoe staat hij daar zelf in? ‘Ik vindt het mooi hoe dat leeft, toch vind ik het best wel lastig, vooral als ik een moeilijke boodschap moet brengen. Dan ben ik bang dat datgene wat ik heb opgebouwd mogelijk niet overeind blijft. Aan de andere kant ben ik naast operationeel expert ook mens. Ook ik maak soms fouten en dan zeg ik oprecht ‘sorry’. Ook dat wordt gewaardeerd. Ik ben ook trots als ik de reacties zie na een uitvraag voor extra diensten. Dat komt wel ergens vandaan.’

Ontwikkeling
Hoe ziet je eigen ontwikkeling eruit? ‘Ik kom uit een basisteam en werkt nu 2,5 jaar op het RSC. Misschien wil ik ooit nog een stap gaan maken. Ik hoop dat er dan niet alleen wordt gekeken naar opleiding maar naar wat iemand kán. Dan wil ik wel iets betekenen binnen de organisatie. Plezier, trots en vertrouwen staan bij mij bovenaan. Maar misschien blijf ik wel hier. Wat voor mij nu belangrijk is: het RSC op de kaart te zetten bij de basisteams. Ik wil het ambassadeurschap van het RSC verder ontwikkelen. Dat is één van mijn uitdagingen. Maar voorlopig blijf ik hier.’

De ambitie en het najagen van de droom door Annemie en de begeleiding door Roy zijn een blauwdruk van wat je kunt bereiken binnen de politie. Uiteindelijk moet je het natuurlijk wel zelf doen. Het gebruikmaken van een netwerk en op ontdekkingsreis gaan naar wat je écht wilt zijn de eerste stappen. Annemie gaat straks de opleiding in en ik ga haar als collega op het RSC missen. Maar ik ben ook trots dat zij anderen hierdoor inspireert en motiveert om ook verder te kijken. Roy is daarvoor een rots in de branding. Hij is kritisch, oprecht en biedt de mogelijkheid om te starten met die ontdekkingsreis.
Do or do not. There is no try
- Yoda